Na luttele fietsminuten rijden we al tussen de wijngaarden op een heerlijk rustig weggetje. Wat een fijne route is dit toch! We stoppen voor de eerste keer in Vogüé, een schilderachtig dorp aan de rivier de Ardèche. We zien veel mensen kanoën en kijken even bij een stroomversnelling waar wat fout is gegaan: een meneer en mevrouw zijn omgeslagen, en dat lijkt bij de toegestroomde toekijkers, ons incluis, een zekere Schadenfreude op te roepen. Verschoning!
Na 20 km mogen we het eerst rusten en iets consumeren - dat is een regel van de fietstocht naar Rome - en dit leidt ons naar Pradons, waar we in een motorcafé een cola nemen, samen met de standaard fles bronwater. We besluiten om in Berrias te gaan lunchen, dat is nog 20 km verder.
We komen langs Roums, een stad met een heerlijk terras (dat we alleen van buiten zien). De zon verdwijnt en dat zint mij wel, maar Pablo merkt op dat ik vast anders zal piepen als het zometeen gaat regenen. En verdomd, een paar minuten later belanden we in een best heftige regenbui. Hè, dat hadden we niet afgesproken; we hebben ook geen regenspullen bij ons. We schuilen bij een camping waar uitsluitend Nederlanders lijken te zitten, maar gaan dan toch weer op pad, want de lunch in Berrias lonkt ons. Na 20 minuten houdt de regen op; wij zijn inmiddels behoorlijk nat, maar in de warme lucht (23 graden) drogen we snel op.
In Berrias ziet het café des Arts er aantrekkelijk uit. Op verzoek van de oberin installeren we ons binnen, want er hangt nog steeds regen in de lucht. We worden vervolgens verwend met het menu du jour: een worstje uit de Ardèche met salade, porc roti met groenten en aardappeltjes, en een fruitsalade toe. Kosten 13,50€, je kan er niets van zeggen. Ik maak een praatje met de eigenaar, die sombere geluiden uit: de omzet is slecht dit jaar, voor het zoveelste jaar achtereen. Het bevestigt het beeld dat Pablo en ik krijgen van de economische positie van het Franse platteland: erg rooskleurig is het niet, alle vet lijkt weggesneden. We laten een goede fooi achter.
Terwijl we lunchten regende het weer even, maar als we weggaan is het droog. We rijden omhoog richting Banne, dat een alleraardigst dorpje blijkt te zijn, rijden een keer verkeerd - waardoor Pablo twee keer hetzelfde stuk omhoog moet rijden ... - en komen dan in een schitterend, super stil bos. Wow, wat mooi is het hier!
De weg door het bos, die als doel heeft een rode autoweg te vermijden, moeten we betalen door vele meters te stijgen. Die krijgen we op het einde echter weer terugbetaald als we fluitend naar Bessèges kunnen afdalen. We rijden door richting St. Ambroix, en overleggen onderweg waar we zullen slapen: in St. Ambroix of in het veel grotere Alès? We zijn er beide wel toe om te stoppen, maar St. Ambroix is nog wat vroeg als we deze dag de verloren kilometers van de eerste twee dagen willen compenseren. Pablo heeft een winning argument om door te rijden naar Alès: "dat is een grotere stad en de culinaire opties zullen er daarom vast groter zijn". Wiens zoon is dit?!
In St. Ambroix pauzeren we op een prettig plein alvorens ons laatste stuk fietsen te beginnen. We nemen weer de gebruikelijke fles water en merken dat we de Ardèche hebben verlaten, want we krijgen gewoon Perrier, en niet meer La Reine des Bassaltes, het typische mineraalwater uit de Ardèche. De rekening is 9€; ik laat voor de vriendelijke ober een briefje van 10 achter, maar hij komt mij daarna achterna gelopen: ik krijg nog 1€ terug. Ik zeg hem dat die voor hem is vanwege zijn goede en vriendelijke bediening. Zijn reactie bevestigt mij dat het hier de laatste jaren geen vetpot is geweest: fooien is hij kennelijk niet gewend.
We rijden onder de avondzon naar Alès. De heuveltjes worden gevoelsmatig steeds hoger, het wordt tijd om deze fietsdag te beëindigen. Gelukkig helpen bramen ons aan nieuwe energie.
In Alès blijkt ons hotel een schot in de roos. Het ligt perfect in het centrum, de fietsen kunnen worden gestald op een nabije parking, en de kamer is groot en comfortabel.
Op de kilometerteller van Pablo hebben we bijna 110 km gereden, maar op de mijne "slechts" 97. Wie heeft er gelijk? We besluiten de mijne maar te volgen - anders moeten we alle berekeningen uit het verleden herzien - al kunnen we wel zeggen dat er redenen zijn om te geloven dat we deze dag over de 100 km zijn gegaan.
We gaan op onderzoek uit naar een prettig restaurant en komen daarvoor in de grote winkelstraat. Die ziet er armoedig uit, maar restaurant Tony heeft wel een goede uitstraling. We nemen twee menuutjes. Het is goed, maar niet exceptioneel, behalve Pablo's toetje (chocolat fondant), dat al op blijkt te zijn voor ik ook maar een poging heb kunnen wagen om een hapje te ruilen. Tijdens het eten halen we herinneringen op aan bijzondere culinaire ervaringen uit het verleden, en we merken dat goed en lekker eten een aspect is dat ons intens verbindt. Een prettige gedachte om de nacht mee in te gaan.
Statistieken:
Route: Aubenas - Alès
Afgelegde dagafstand: 97,59 km
Effectieve fietstijd: 5:59
Gemiddelde snelheid: 16:20
Topsnelheid: 44 km/uur
Totaal afgelegde afstand: 197,12 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten