[Pablo] Vandaag was de laatste fietsdag. Figueres was de eindbestemming. Dit blog heet inderdaad 'Fietsen van Tournon-sur-Rhône naar Barcelona' maar we hadden eigenlijk al vier dagen geleden besloten de reis te beëindigen in Figueres. En het is niet omdat we het niet zouden kunnen halen - ik geloof dat we genoeg hebben bewezen dat we prima ons dagelijkse doel van 65 km weten te halen - maar de fietsroute van onze vriend Paul Benjaminse eindigt al 50 km voor Barcelona. Er is geen fietspad of weg met weinig auto's naar de Catalaanse hoofdstad en dus eindigt zelfs de officiële gids 'Onbegrensd Fietsen van Amsterdam naar Barcelona' ruim vóór die stad. Als we daar aan toevoegen dat ik op vrijdag om 8 uur moet klaarstaan bij mijn school voor een survivaltocht, wordt het des te onaantrekkelijker om de extra moeite te doen en toch 50 km langs stinkende auto's te fietsen.
We beginnen te fietsen om 12 uur, later dan normaal. We hebben eerst rustig een ontbijt genomen in het hostal (lekkere jus en croissantjes), en daarna heb ik het blog van gisteren afgemaakt op de kamer.
De tocht is in mijn opzicht erg mooi; er is bijna geen auto te zien, er is veel rust, en om ons heen is het ruwe landschap van de Catalaanse heuvels. Veel bomen zijn afgekapt en veel meer nog zijn zwart met roet; er zijn in deze streek veel bosbranden geweest. We komen een paar vijgenbomen tegen, maar de vijgen aan deze bomen zijn niet even lekker als die van andere dagen. Af en toe ruiken we een sterke gier-geur.
Als we in Pont des Molins aankomen zien we een huis met een palmboom ernaast, wat doet denken aan Cuba of de Dominicaanse Republiek; het straalt in elk geval een Caribische sfeer uit. In datzelfde dorpje nemen we een drankje en merken dan pas dat Figueres nog maar op 6 km is! Pap dacht vanochtend dat het nog 40 km naar Figueres was, maar het blijkt maar 20 km te zijn. Een erg korte fietsdag wordt dit ...
Het laatste stuk, vrij kort, gaat langs een drukke snelweg. Het fietst helemaal niet zo lekker. Eenmaal in Figueres blijkt ons hotel buiten het centrum te zijn. We hebben daar niet zo veel zin in maar besluiten dat het niet veel uitmaakt, desnoods nemen een taxi naar het centrum. Toch worden we op een goede manier verrast door het hotel: het heeft een lekkere kamer, we kunnen makkelijk onze fietsen achterlaten, en het is maar een kwartiertje lopen van het centrum.
Na een douche en pauze lopen we naar het centrum richting het Dali museum. Omdat we niet geluncht hebben en het inmiddels 5 uur is, delen we een bordje calamares bij een tentje op de paseo in het midden van de stad. We gaan naar het Dali museum dat bomvol zit met een groep rijke Croatiërs en nog meer toeristen. Aan het begin is het een beetje druk, maar al snel kunnen we rustiger delen opzoeken. Het museum, door Dali zelf opgericht als een plaats om zijn collectie achter te laten, bevat helaas weinig van zijn beroemde schilderijen. Er zijn wel veel tekeningen van zijn vroege periode toen hij 18 was en nog studeerde in Madrid. Ik zelf vind het gebouw het meest interessant - het is een gerestaureerd theater - en de selectie foto's van Dali met snor.
Na wat rondlopen door de stad besluiten we een aperitiefje te nemen. Pap neemt 3 oesters die volgens hem erg lekker zijn; ik hou nog niet helemaal van oesters maar wie weet, misschien is het een smaak die je met de tijd ontwikkelt. We nemen ook een coquille Saint Jaques die met ei, truffelolie en crème wordt geserveerd; verrukkelijk is dat. Pap neemt ook een glaasje Chardonnay uit de regio. Uitkijkend op een plein, de drukte en de gezelligheid die hier te zien is, constateren we dat niet alleen de wijn hier beter is dan in de Languedoc, maar ook dat het noorden van Spanje rijker is dan het zuiden van Frankrijk. Waarom zou dat zijn? Mijn eigen kennis van de geschiedenis van Spanje doet me denken aan het industriële karakter van Catalonië; deze streek en het Baskenland waren de eerste in Spanje om fabrieken en andere industrieën te hebben, terwijl het zuiden van Frankrijk alleen maar (slechte) wijn bleef en blijft produceren. Misschien hebben ze andere industrieën geprobeerd en waren ze niet succesvol; misschien heeft niemand het echt gewaagd om iets anders te doen dan wijn maken.
Het is inmiddels tien voor acht en we hebben trek in ons laatste diner; de bonte avond! We komen aan in Cap i Pota, het restaurant met traditionele Catalaanse keuken en een bib-Michelin dat we hadden uitgezocht. Er is niemand. Toch doet dat ons helemaal niet terugdeinzen, mensen komen vast later.
We beginnen te fietsen om 12 uur, later dan normaal. We hebben eerst rustig een ontbijt genomen in het hostal (lekkere jus en croissantjes), en daarna heb ik het blog van gisteren afgemaakt op de kamer.
De tocht is in mijn opzicht erg mooi; er is bijna geen auto te zien, er is veel rust, en om ons heen is het ruwe landschap van de Catalaanse heuvels. Veel bomen zijn afgekapt en veel meer nog zijn zwart met roet; er zijn in deze streek veel bosbranden geweest. We komen een paar vijgenbomen tegen, maar de vijgen aan deze bomen zijn niet even lekker als die van andere dagen. Af en toe ruiken we een sterke gier-geur.
Als we in Pont des Molins aankomen zien we een huis met een palmboom ernaast, wat doet denken aan Cuba of de Dominicaanse Republiek; het straalt in elk geval een Caribische sfeer uit. In datzelfde dorpje nemen we een drankje en merken dan pas dat Figueres nog maar op 6 km is! Pap dacht vanochtend dat het nog 40 km naar Figueres was, maar het blijkt maar 20 km te zijn. Een erg korte fietsdag wordt dit ...
Het laatste stuk, vrij kort, gaat langs een drukke snelweg. Het fietst helemaal niet zo lekker. Eenmaal in Figueres blijkt ons hotel buiten het centrum te zijn. We hebben daar niet zo veel zin in maar besluiten dat het niet veel uitmaakt, desnoods nemen een taxi naar het centrum. Toch worden we op een goede manier verrast door het hotel: het heeft een lekkere kamer, we kunnen makkelijk onze fietsen achterlaten, en het is maar een kwartiertje lopen van het centrum.
Na een douche en pauze lopen we naar het centrum richting het Dali museum. Omdat we niet geluncht hebben en het inmiddels 5 uur is, delen we een bordje calamares bij een tentje op de paseo in het midden van de stad. We gaan naar het Dali museum dat bomvol zit met een groep rijke Croatiërs en nog meer toeristen. Aan het begin is het een beetje druk, maar al snel kunnen we rustiger delen opzoeken. Het museum, door Dali zelf opgericht als een plaats om zijn collectie achter te laten, bevat helaas weinig van zijn beroemde schilderijen. Er zijn wel veel tekeningen van zijn vroege periode toen hij 18 was en nog studeerde in Madrid. Ik zelf vind het gebouw het meest interessant - het is een gerestaureerd theater - en de selectie foto's van Dali met snor.
Na wat rondlopen door de stad besluiten we een aperitiefje te nemen. Pap neemt 3 oesters die volgens hem erg lekker zijn; ik hou nog niet helemaal van oesters maar wie weet, misschien is het een smaak die je met de tijd ontwikkelt. We nemen ook een coquille Saint Jaques die met ei, truffelolie en crème wordt geserveerd; verrukkelijk is dat. Pap neemt ook een glaasje Chardonnay uit de regio. Uitkijkend op een plein, de drukte en de gezelligheid die hier te zien is, constateren we dat niet alleen de wijn hier beter is dan in de Languedoc, maar ook dat het noorden van Spanje rijker is dan het zuiden van Frankrijk. Waarom zou dat zijn? Mijn eigen kennis van de geschiedenis van Spanje doet me denken aan het industriële karakter van Catalonië; deze streek en het Baskenland waren de eerste in Spanje om fabrieken en andere industrieën te hebben, terwijl het zuiden van Frankrijk alleen maar (slechte) wijn bleef en blijft produceren. Misschien hebben ze andere industrieën geprobeerd en waren ze niet succesvol; misschien heeft niemand het echt gewaagd om iets anders te doen dan wijn maken.
Het is inmiddels tien voor acht en we hebben trek in ons laatste diner; de bonte avond! We komen aan in Cap i Pota, het restaurant met traditionele Catalaanse keuken en een bib-Michelin dat we hadden uitgezocht. Er is niemand. Toch doet dat ons helemaal niet terugdeinzen, mensen komen vast later.
We gaan gewoon zitten en worden eerst begroet door wat fijne klassieke muziek - dat hadden we deze hele reis niet gehoord, en vinden we zeer aangenaam - en daarna door de erg vriendelijke baas. Hij vertelt ons wat er vandaag buiten de kaart is; alles klinkt uitstekend. Hij vertrekt en wij bekijken weer het menu op het krijtbord maar ja, het is allemaal in Catalaans, en dat vind ik zelfs moeilijk om goed te begrijpen. De baas komt nog een keer en vertaalt het weer. Uiteindelijk hebben we het goed door en nemen het volgende:
Entrée:
- Tonijn ventresca (bereid als sashimi) met kappertjes, sla en zachte ui;
- Buñuelos de bacalao (fijne kabeljauw kroketjes die van de regio zijn).
Entrée:
- Tonijn ventresca (bereid als sashimi) met kappertjes, sla en zachte ui;
- Buñuelos de bacalao (fijne kabeljauw kroketjes die van de regio zijn).
Hier wint de ventresca, die was uitmuntend goed. Het was een hele fijne sashimi met ui die zodanig was verwarmd en gekruid dat het de smaak van de tonijn niet overtrof maar juist complementeerde.
Hoofdgerecht:
- Carrillera de ternera como lo hacia la mia mare (wang van een rund zoals mijn moeder hem maakte);
- Corbina con patatas a la catalana (een soort zeebaars met aardappel).
Hier moet ik toegeven dat ik zelden in mijn leven beter vlees heb gegeten, de carrillera was gewoon spectaculair. De vis was helemaal niet slecht, integendeel, maar het vlees was gewoon fantastisch.
Kazen: spectaculaire kwaliteit. Een goed restaurant onderscheidt zich vaak op twee makkelijk herkenbare punten: de kaas en de olijfolie.
Toetje:
- Crema Catalana voor pap;
- traditioneel Catalaans amandel toetje met turron ijs voor mij.
Jonge jonge! De Crema Catalana was de beste die we ooit hebben gehad, maar mijn toetje was zelfs beter! Het ijs was ontzettend smaakvol en het amandeltaartje was super fijn. Helaas hebben we van de toetjes geen foto's gemaakt.
Na het diner praten we nog even met de ontzettend aardige baas en hij laat ons een gigantische collectie miniatuur likeur flesjes zien. Op onze tocht naar huis kunnen we nog steeds niet geloven hoe goed we hebben gegeten. Dit was zonder twijfel de beste maaltijd van de vakantie, en het is voor mij zeker een van de beste maaltijden die ik ooit heb gehad.
Wat een uitstekende afsluiting van een heerlijke reis!
Statistieken:
Route: Darnius - Figueres
Afgelegde dagafstand: 20,38 km
Effectieve fietstijd: 1h16
Gemiddelde snelheid: 16 km/h
Topsnelheid: 45 km/uur
Totaal afgelegde afstand: 591,39 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten